Eρώτηση: «Υπάρχει περίπτωση κάποιος να εκκλησιάζεται τακτικά από συνήθεια, αλλά να μην είναι συνειδητός Χριστιανός;»
Απάντηση: Ναι, υπάρχει περίπτωση κάποιος να έχει συνηθίσει από μικρός να πηγαίνει τακτικά στην Εκκλησία, ίσως ικανοποιώντας έτσι και τους γονείς ή τους παπούδες του, αλλά να μην έχει συνειδητοποιήσει ότι η χριστιανική πίστη οδηγεί σε μια προσωπική βιωματική σχέση με τον Θεό.
Επομένως το ζήτημα είναι αν κάποιος, με την ελεύθερη βούλησή του, που οι Πατέρες της Εκκλησίας ονομάζουν «το αυτεξούσιο», έχει αποφασίσει να μετανοήσει για την απομάκρυνσή του από τον Θεό, και να επιστρέψει σ’ Αυτόν, πιστεύοντας και αποδεχόμενος την απολυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού για τις αμαρτίες του, αν έχει ζητήσει ειλικρινά από τον Θεό να συγχωρήσει τις αμαρτίες του, και Τον έχει προσκαλέσει να έρθει και να κυριαρχήσει στη ζωή του.
Στο Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο γράφει: «Σε όσους όμως Τον δέχτηκαν και πίστεψαν σ’ Αυτόν, έδωσε το δικαίωμα να γίνουν παιδιά του Θεού».1Κατά Ιωάννην ευαγγέλιο 1.12: Ὅσοι δὲ ἔλαβον αὐτόν, ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι, τοῖς πιστεύουσιν εἰς τὸ ὄνομα αὐτοῦ. Μπορεί να ξέρουμε ότι ο Θεός υπάρχει, ότι πρέπει να Τον λατρεύουμε, ότι σε καταστάσεις ανάγκης σ’ Αυτόν θα πρέπει να προσευχηθούμε, αλλά να αισθανόμαστε ότι πάντα υπάρχει μια απόσταση ανάμεσα στον Θεό και σ’ εμάς, και η αιτία είναι η ανθρώπινη αμαρτία.
Βέβαια, όσο ζούμε και αναπνέουμε, δεν θα πάψουμε να αμαρτάνουμε. Θα συνεχίσουμε να κάνουμε πράγματα με τον δικό μας τρόπο, και όχι με τον τρόπο του Θεού. Αλλά η αμαρτία μας δεν χρειάζεται να συνεχίσει να αποτελεί εμπόδιο στη σχέση ανάμεσα σ’ εμάς και τον Θεό, γιατί ο Θεός έχει φροντίσει να ανοίξει τον δρόμο της επικοινωνίας μας μαζί Του.
Η Αγία Γραφή λέει ότι υπάρχει μια τιμωρία για την αμαρτία, και αυτή μπορεί να είναι μεγαλύτερη από ό,τι φανταζόμαστε. Η ποινή για την αμαρτία είναι ο θάνατος. Ο θάνατος δεν είναι η ποινή μόνο για βαριές αμαρτίες, όπως ο φόνος. Ο θάνατος είναι η ποινή για όλες τις αμαρτίες. Η Αγία Γραφή λέει: «Γιατί ο μισθός που δίνει η αμαρτία είναι ο θάνατος…».2Επιστολή προς Ρωμαίους 6.23: Τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος. Ο Ιησούς όμως πέθανε στη θέση μας, έτσι ώστε να μη χρειάζεται εμείς να πεθάνουμε αιώνια, δηλαδή να μη χρειάζεται να περάσουμε την αιωνιότητα μακριά από τον Θεό. Πλήρωσε ολοκληρωτικά την ποινή για την αμαρτία μας. Ακόμη και για τις αμαρτίες στις οποίες θα πέσουμε μελλοντικά μπορούμε να έχουμε τη συγχώρησή Του, γιατί ο Ιησούς πέθανε για όλες τις αμαρτίες μας. Μπορούμε άμεσα να αρχίσουμε μια προσωπική βιωματική σχέση μαζί Του με μετάνοια και πίστη, μια και ο Ιησούς αφαίρεσε το εμπόδιο της αμαρτίας. Αυτό δεν σημαίνει ότι ξαφνικά παύουμε να αμαρτάνουμε. Αλλά αναγνωρίζοντας ότι ο Ιησούς πέθανε για την αμαρτία μας, στη δική μας θέση, ξέρουμε ότι υπάρχει συγχώρηση για μας, κάθε φορά που ειλικρινά μετανοούμε και επιστρέφουμε στον Θεό.
«Ο Θεός όμως τους δικαιώνει χωρίς αντάλλαγμα, με τη χάρη Tου. Γι’ αυτό έστειλε τον Ιησού Χριστό να μας ελευθερώσει από την αμαρτία».3Επιστολή προς Ρωμαίους 3.24: Δικαιούμενοι δωρεὰν τῇ αὐτοῦ χάριτι διὰ τῆς ἀπολυτρώσεως τῆς ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. Ο Θεός έστειλε τον Ιησού Χριστό να τιμωρηθεί για τις αμαρτίες μας, ώστε να γίνει με τον σταυρικό Του θάνατο ο εξιλασμός των αμαρτιών μας, ικανοποιώντας έτσι τη δικαιοσύνη του Θεού.
Όταν αποδεχόμαστε τον Ιησού Χριστό στη ζωή μας, ο Θεός μας ανακηρύττει «αθώους», και μπορούμε έτσι να έχουμε μια βιωματική σχέση με τον Θεό, καθώς ο Θεός δεν είναι πια κάπου μακριά, αλλά ζει μέσα μας. Έχοντας τη συγχώρεση του Θεού, μπορούμε πια να έχουμε μια βιωματική σχέση μαζί Του.4Επιστολή προς Ρωμαίους 5.1: Δικαιωθέντες οὖν ἐκ πίστεως εἰρήνην ἔχομεν πρὸς τὸν Θεὸν διὰ τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.
Στην ανώνυμη Επιστολή προς Διόγνητον, γραμμένη τον 2ο αιώνα μ.Χ., διαβάζουμε: «Όταν πια είχε αποκορυφωθεί η δική μας αδικία, και είχε γίνει ολοφάνερο ότι η ανταπόδοση που αναμενόταν γι’ αυτήν ήταν κόλαση και θάνατος, και ήρθε ο καιρός που ο Θεός επέλεξε να φανερώσει πια την καλοσύνη και τη δύναμή Του – πόσο υπέρμετρη είναι η φιλανθρωπία και η αγάπη του Θεού –, δεν μας μίσησε, ούτε μας απομάκρυνε, ούτε έδειξε μνησικακία, αλλά έδειξε μακροθυμία, ανοχή, επωμίστηκε ο ίδιος τις δικές μας αμαρτίες συμπονώντας μας, πρόσφερε ο ίδιος τον Υιό Του ως αντίτιμο εξαγοράς για χάρη μας, τον άγιο για χάρη των παραβατών του θεϊκού νόμου, τον άκακο για χάρη των κακών, τον δίκαιο για χάρη των αδίκων, τον άφθαρτο για χάρη των φθαρτών, τον αθάνατο για χάρη των θνητών. Άλλωστε τι άλλο θα μπορούσε να σκεπάσει τις αμαρτίες μας εκτός από τη δικαιοσύνη Εκείνου; Πώς θα ήταν δυνατόν να δικαιωθούμε εμείς οι παραβάτες του θεϊκού νόμου και ασεβείς, παρά μόνο μέσω του Υιού του Θεού; Πόσο γλυκιά ανταλλαγή, πόσο ακατάληπτη δημιουργία, πόσο αναπάντεχες ευεργεσίες! Για να σκεπαστεί η παράβαση του θεϊκού νόμου από πολλούς μέσα από έναν δίκαιο, και η δικαιοσύνη ενός να δικαιώσει πολλούς παραβάτες του θεϊκού νόμου».5Ἐπιστολὴ πρὸς Διόγνητον 9.2-5 Marrou, Sources chrétiennes 33 bis: Ἐπεὶ δὲ πεπλήρωτο μὲν ἡ ἡμετέρα ἀδικία, καὶ τελείως πεφανέρωτο ὅτι ὁ μισθὸς αὐτῆς κόλασις καὶ θάνατος προσεδοκᾶτο, ἦλθε δὲ ὁ καιρὸς ὃν Θεὸς προέθετο λοιπὸν φανερῶσαι τὴν ἑαυτοῦ χρηστότητα καὶ δύναμιν – ὢ τῆς ὑπερβαλλούσης φιλανθρωπίας καὶ ἀγάπης τοῦ Θεοῦ· – οὐκ ἐμίσησεν ἡμᾶς οὐδὲ ἀπώσατο οὐδὲ ἐμνησικάκησεν, ἀλλὰ ἐμακροθύμησεν, ἠνέσχετο, ἐλεῶν αὐτὸς τὰς ἡμετέρας ἁμαρτίας ἀνεδέξατο, αὐτὸς τὸν ἴδιον υἱὸν ἀπέδοτο λύτρον ὑπὲρ ἡμῶν, τὸν ἅγιον ὑπὲρ τῶν ἀνόμων, τὸν ἄκακον ὑπὲρ τῶν κακῶν, τὸν δίκαιον ὑπὲρ τῶν ἀδίκων, τὸν ἄφθαρτον ὑπὲρ τῶν φθαρτῶν, τὸν ἀθάνατον ὑπὲρ τῶν θνητῶν. Τί γὰρ ἄλλο τὰς ἁμαρτίας ἡμῶν ἠδυνήθη καλύψαι ἢ ἐκείνου δικαιοσύνη; ἐν τίνι δικαιωθῆναι δυνατὸν τοὺς ἀνόμους ἡμᾶς καὶ ἀσεβεῖς ἢ ἐν μόνῳ τῷ Υἱῷ τοῦ Θεοῦ; ὢ τῆς γλυκείας ἀνταλλαγῆς, ὢ τῆς ἀνεξιχνιάστου δημιουργίας, ὢ τῶν ἀπροσδοκήτων εὐεργεσιῶν· ἵνα ἀνομία μὲν πολλῶν ἐν δικαίῳ ἑνὶ κρυβῇ, δικαιοσύνη δὲ ἑνὸς πολλοὺς ἀνόμους δικαιώσῃ.
Αν θέλεις να βεβαιωθείς ότι έχεις μια προσωπική βιωματική σχέση με τον Θεό, και ότι οι αμαρτίες που έχουν συγχωρηθεί δεν αποτελούν πια εμπόδιο ανάμεσα σ’ εσένα και τον Θεό, μπορείς να βρεις περισσότερες λεπτομέρειες στο: Προσωπική απόφαση ζωής.
